optimusveterinaria.com

Mononucleosis of glandulaire koorts is een infectie veroorzaakt door een virus Epstein barr (EBV). De verspreiding van het EBV-virus vindt plaats via lichaamsvloeistoffen, met name speeksel. Mononucleosis kan ook worden veroorzaakt door andere soorten virussen, zoals: cytomegalovirus (CMV), toxoplasmose, HIV, rubella, hepatitis (A, B of C) en adenovirus.

Mononucleosis is geen ernstige ziekte. Als er niets aan wordt gedaan, zullen de symptomen die verschijnen echter erger worden en kunnen ze de patiënt hinderen bij het uitvoeren van dagelijkse activiteiten gedurende een lange periode. Mononucleosis kan iedereen treffen, van zuigelingen tot ouderen. Adolescenten zijn echter de groep die het meest vatbaar is voor deze ziekte.

Oorzaken van mononucleosis

De belangrijkste oorzaak van mononucleosis is een virus Epstein barr (EBV). De verspreiding van dit virus vindt plaats door direct contact met speeksel of andere lichaamsvloeistoffen, zoals bloed of sperma, van een geïnfecteerde persoon. Sommige activiteiten die het risico op verspreiding van mononucleosis kunnen vergroten, zijn:

• zoenen
• Een tandenborstel delen
• Eet- of drinkgerei delen zonder ze eerst te wassen
• Hoesten of niezen
• Geslachtsgemeenschap
• Orgaan transplantatie.

Wanneer speeksel geïnfecteerd met het EBV-virus het menselijk lichaam binnendringt, zal dit virus cellen op het oppervlak van de keelwand beginnen te infecteren. Het lichaam zal van nature witte bloedcellen afscheiden, namelijk B-lymfocyten, om de infectie te bestrijden. B-lymfocytcellen die het EBV-virus bevatten, worden opgevangen door het lymfekliersysteem verspreid over verschillende delen van het lichaam, zodat het virus zich vervolgens wijd verspreidt in het menselijk lichaam.

Er zijn verschillende groepen mensen die vatbaar zijn voor mononucleosis, namelijk:

• Jongvolwassenen van 15-30 jaar, omdat zij vaak direct contact hebben met veel mensen en de meeste sociale activiteiten hebben
• Artsen en verpleegkundigen
• Mensen die immunosuppressiva gebruiken.

Symptomen van mononucleosis

Het EBV-virus dat het lichaam binnendringt, blijft ongeveer twee maanden aanwezig voordat het uiteindelijk symptomen veroorzaakt. De symptomen die verschijnen zijn bijna vergelijkbaar met andere virale infecties, zoals griep, dus ze zijn moeilijk te identificeren. Enkele van de meest voorkomende symptomen zijn:

• Koorts
• Keelpijn
• Gezwollen lymfeklieren in de nek, onder de oksels en in de lies.

Enkele andere symptomen die kunnen optreden zijn:

• Hoofdpijn
• Lichaam voelt zwak en snel moe
• rillen
• Spierpijn
• Verminderde eetlust
• Gezwollen en pijnlijke ogen
• Donkerrode of paarse vlekken verschijnen op het gehemelte.

Mononucleosis-diagnose

Uw arts zal mononucleosis diagnosticeren door middel van een lichamelijk onderzoek om te zoeken naar tekenen die u ervaart, zoals:

• Opgezwollen amandelen
• Gezwollen lymfeklieren in de nek
• Vergroting van de milt en lever.

De arts zal de patiënt ook adviseren om laboratoriumtests te ondergaan door middel van bloedmonsters. De soorten bloedonderzoeken die zullen worden uitgevoerd zijn:

• Volledige bloedtellingstest.Door een volledig bloedbeeld kunnen artsen verschillende tekenen detecteren die erop wijzen dat een patiënt is geïnfecteerd met mononucleosis, namelijk:
  • Een toename van het aantal witte bloedcellen (lymfocyten) (lymfocytose)
  • Lymfocyten zien er abnormaal uit
  • Verlaagd aantal bloedplaatjes of bloedplaatjes
  • Lever disfunctie.
• Monospot-test (heterofiele antilichaamtest), om de aanwezigheid van antilichamen te detecteren die door het lichaam worden geproduceerd als reactie op een virale infectie die in het lichaam optreedt. Deze test detecteert niet direct de aanwezigheid van EBV-antistoffen, maar andere antistoffen die kunnen ontstaan ​​wanneer het lichaam is geïnfecteerd met EBV. De monospot-test wordt uitgevoerd tussen de 4e en 6e week van het begin van de symptomen van mononucleosis. Dit komt omdat in de eerste weken van infectie de antistoffen nog niet volledig zijn gevormd.
• EBV-antilichaamtest, om de aanwezigheid van specifieke antilichamen tegen het EBV-virus te detecteren. Deze test kan eigenlijk in de eerste week worden gedaan wanneer u symptomen ervaart, maar het kan lang duren om resultaten te krijgen.

Mononucleosis behandeling

Behandeling voor mononucleosis is tot op heden niet gevonden. Medisch ingrijpen is ook niet nodig omdat deze ziekte door middel van thuisbehandeling binnen enkele weken vanzelf kan genezen. Verschillende stappen van mononucleosis-behandeling die kunnen worden uitgevoerd, zijn:

• Rest, om het immuunsysteem te versterken en het lichaam te helpen infecties te bestrijden. Zorg voor voldoende rust, vooral in de 1e tot 2e week sinds de eerste symptomen verschijnen.
• Vloeistofverbruik verhogen om koorts te verlichten, keelpijn te behandelen en uitdroging te voorkomen.
• Vermijd inspannende activiteiten zoals extreme sporten of te vaak zware gewichten tillen, gedurende ten minste 4-6 weken nadat mononucleosis is vastgesteld. Deze activiteit kan zwelling van de milt veroorzaken. Een voldoende sterke impact kan ook een miltruptuur veroorzaken.
• Gorgelen met zout water, om een ​​zere keel te verlichten. Los 1,5 theelepel zout op in een glas warm water. Doe het meerdere keren per dag.
• koude of warme kompressen, om spierpijn of spierpijn te verlichten.
• Vermijd alcoholgebruik om te voorkomen dat de leverfunctie verergert.

De arts zal ook medicijnen voorschrijven om de symptomen die de patiënt ervaart te verlichten, namelijk:

• pijnstiller geneeskunde,zoals paracetamol of ibuprofen, om spierpijn en koorts te verlichten.
• Corticosteroïden. Een type ontstekingsremmend medicijn om zwelling van de amandelen en ontsteking van de keel te verlichten.

Het is raadzaam om opnieuw een arts te raadplegen als de symptomen van mononucleosis niet verdwijnen of erger worden na een behandeling, vooral als u moeite heeft met het doorslikken van voedsel of vloeistoffen, ernstige buikpijn of kortademigheid heeft. Als dit gebeurt, is ziekenhuisopname vereist.

Nadat de infectie voorbij is, zal het lichaam een ​​permanent immuunsysteem vormen, dus de kans om opnieuw mononucleosis te krijgen, is erg klein. Bij sommige patiënten kan het virus echter in een inactieve vorm in het speeksel achterblijven. Dit virus kan onder bepaalde voorwaarden op andere mensen worden overgedragen of opnieuw geactiveerd worden.

Mononucleosis-preventie

Mononucleosis is een ziekte die moeilijk te voorkomen is. De enige preventieve maatregel die kan worden genomen, is het vermijden van direct contact met patiënten. Deze actie kan op de volgende manier worden gedaan:

• Vermijd kussen met patiënten
• Vermijd het delen van tandenborstels en eet- of drinkgerei met patiënten
• Vermijd blootstelling aan speekselspatten wanneer de patiënt hoest of niest
• Zorg voor regelmatige gezondheidscontroles.

Complicaties van mononucleosis

Mononucleosis is geen ernstige ziekte. Hoewel zeldzaam, kunnen sommige patiënten complicaties ervaren. Waaronder:

• Milt bloeden. Sommige mensen met mononucleosis ervaren zwelling van de milt. Impact als gevolg van inspannende activiteit of inspanning kan de gezwollen milt doen scheuren. Dit veroorzaakt inwendige bloedingen in de maag, die levensbedreigend kunnen zijn.
• Lever ontsteking. Patiënten met mononucleosis lopen risico op leverontsteking (hepatitis), die wordt gekenmerkt door het ontstaan ​​van geelzucht.
• zenuwaandoeningen, zoals Guillain-Barre-syndroom (ontsteking van het zenuwstelsel), meningitis, multiple sclerose en encefalitis (ontsteking van de hersenen).
• secundaire infectie, zoals gezwollen amandelen (tonsillitis), sinusitis en keelontsteking.
• Afname van het aantal bloedcellen in het lichaam. Een afname van het aantal rode bloedcellen (bloedarmoede) kan kortademigheid en vermoeidheid veroorzaken, terwijl een afname van het aantal witte bloedcellen (neutropenie) het lichaam vatbaarder maakt voor infecties. Een afname van het aantal bloedplaatjes (trombocytopenie) maakt de patiënt vatbaar voor bloedingen.
• hartaandoeningen, Bijvoorbeeld ontsteking van de hartspier (myocarditis).