optimusveterinaria.com

Een miskraam op elke zwangerschapsduur kan een emotionele ervaring zijn. Bovendien twijfelen velen ook aan de medische maatregelen die nodig zijn om ermee om te gaan, inclusief of een miskraam van 1 maand nodig is om het curettageproces te ondergaan.

Zonder de juiste behandeling kan een miskraam fataal zijn, niet alleen voor de foetus, maar ook voor de moeder. Het belangrijkste doel van de behandeling die door artsen wordt gegeven, zowel tijdens als na een miskraam, is het voorkomen van bloedingen en infecties.

Actie vereist

Miskramen van een maand of vier weken, inclusief miskramen in een vroeg stadium die over het algemeen optreden bij een zwangerschapsduur van minder dan 12 weken. Om een ​​miskraam te bevestigen, zal de arts een bekkenonderzoek en echografie uitvoeren, evenals bloedonderzoek indien nodig.

Bekkenonderzoek wordt gedaan om de toestand van de baarmoederhals (baarmoederhals) te bepalen. Als er een miskraam optreedt, zal de baarmoederhals verwijden. Terwijl het echografisch onderzoek tot doel heeft de aan- of afwezigheid van een foetale hartslag te detecteren.

De volgende actie die kan worden gedaan, is een bloedtest, om het hCG-gehalte in het bloed te zien. Lage hCG-waarden bij zwangere vrouwen kunnen erop wijzen dat de zwangerschap vatbaar is voor een miskraam. In het begin van de zwangerschap zou het hCG-gehalte in het bloed veelvoudig moeten stijgen.

Welnu, als de resultaten van het doktersonderzoek een volledige miskraam vinden en de baarmoeder schoon is van de foetus, dan is er geen actie nodig. Artsen hoeven maar een tijdje te monitoren. Een volledige miskraam die van nature optreedt, wordt over het algemeen gevolgd door een bloeding van ongeveer 7-10 dagen. Het stopt echter volledig na 2-3 weken.

Aan de andere kant, als de resultaten van het onderzoek een onvolledige miskraam aan het licht brengen, zal de arts een dilatatie en curettage (D/C) uitvoeren, die bij het publiek beter bekend staat als een curettage. In deze procedure zal de arts de baarmoederhals geleidelijk verwijden en de resterende placenta en foetus uit de baarmoeder verwijderen.

Daarnaast zijn er ook opties in de vorm van medicijnen die het lichaam kunnen stimuleren om de rest van de placenta of foetus uit te scheiden. Dit medicijn wordt speciaal gegeven aan vrouwen die bepaalde gezondheidsproblemen hebben of die een operatie moeten vermijden.

Inspanningen om een ​​gezonde zwangerschap te krijgen

In de medische wereld wordt de term miskraam nog steeds gebruikt bij zwangerschappen jonger dan 20 weken. Een miskraam kan worden herkend aan symptomen zoals bloeding, kramp of buikpijn, koorts, zwakte en rugpijn.

De meest voorkomende oorzaak van een miskraam in een vroeg stadium, waaronder een miskraam van 1 maand, is een verminderde embryovorming veroorzaakt door chromosomale afwijkingen. Dit is over het algemeen niet gerelateerd aan de gezondheidstoestand van de moeder. Sommige aandoeningen die zwangere vrouwen ervaren, kunnen echter een miskraam veroorzaken, waaronder infecties, diabetes, schildklieraandoeningen, hormonale aandoeningen, reacties van het immuunsysteem en afwijkingen in de baarmoeder.

Een miskraam veroorzaakt door chromosomale afwijkingen is moeilijk te voorkomen. Aanstaande moeders kunnen echter vóór de conceptie verschillende stappen ondernemen om een ​​gezonde zwangerschap te hebben, waaronder het verbeteren van een gezonder dieet, regelmatig sporten, het handhaven van een ideaal lichaamsgewicht, stoppen met roken en het vermijden van overmatige stress. Daarnaast wordt aanstaande moeders sinds de planperiode voor zwangerschap ook geadviseerd om te beginnen met het slikken van foliumzuursupplementen.

Voor vrouwen die meer dan twee keer achter elkaar een miskraam hebben gehad, kan de arts bloedonderzoek, genetische tests of andere tests aanbevelen om de oorzaak van de miskraam te vinden, zodat deze bij de volgende zwangerschap kan worden verwacht.

Als u een miskraam vermoedt, inclusief een miskraam van een maand, raadpleeg dan onmiddellijk een gynaecoloog. De arts zal uw toestand bepalen en bepalen welke medische actie nodig kan zijn.